یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران، برای "بدبویی دهان" (halitosis)، با آزمایش موش‌هایی با ژن سرکوب شده از "برنامه زیست‌شناسی موش دانشگاه کالیفرنیا" در دیویس دلیلی برای بدبویی دهان پیدا کرده‌اند. با این که بیشتر موارد بدبویی دهان، به باکتری‌های در حال رشد در دهان مربوط می‌شوند، تا سه درصد مردم، بدون هیچ دلیل مشخصی از بدبویی مزمن دهان رنج می‌برند. پروفسور "کنت للوید" (Kent Lloyd)، سرپرست برنامه زیست‌شناسی موش در دانشگاه کالیفرنیا در دیویس (UC Davis) گفت: شناسایی دلیل بدبویی مداوم دهان و متمایز کردن این دلیل از دلایل نسبتا بی‌خطرتر(مانند بیماری لثه) و دلایل وخیم‌تری (مانند سیروز کبدی)، مهم است. پژوهشگران دانشگاه "رادبود" (Radboud) هلند، خانواده‌هایی که مبتلا به نوع مزمنی از بوی بد دهان بودند، برای چندین سال مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که در دهان این افراد، میزان زیادی ترکیبات گوگردی، به‌خصوص متان‌تیول که بوی ناخوشایندی دارد، تولید می‌شود. متان‌تیول، معمولا در طول هضم غذا تولید می‌شود اما در بدن از بین می‌رود. برخی باکتری‌ها می‌توانند ترکیبات گوگردی را از بین ببرند. این گروه پژوهشی، براساس ژن باکتریایی، یک پروتئین انسانی با نام (SELENBP1) را شناسایی کردند که می‌تواند متان‌تیول را به ترکیبات دیگر تبدیل کند. ترکیبات گوگرد در خون هنگامی که پژوهشگران بیماران خود را مورد بررسی قرار دادند، دریافتند که همه آنها، جهش‌هایی در ژن " SELENBP1" که این پروتئین را تولید می‌کند، دارند و همچنین، سطح بالایی از متان‌تیول و دی‌متیل سولفید در خونشان به چشم می‌خورد. وقتی که خون به ریه‌ها می‌رسد، این ترکیبات گوگردی بدبو، خون را ترک می‌کنند و از راه بیرون دادن نفس خارج می‌شوند. موش‌های دارای ژن سرکوب‌شده SELENBP1، در خونشان، سطوح پایین‌تری از پروتئین و سطوح بالاتری از متان‌تیول و دیگر ترکیبات ناپایدار گوگرد داشتند. للیود گفت: هر چند ما دهان این موش‌ها را بو نکردیم اما میزان زیادی از برخی مواد شیمیایی عامل بوی بد را در خون تشخیص دادیم که دقیقا با آنچه در بیماران یافته بودیم، مطابقت داشت. اگرچه نحوه عملکرد SELENBP1 مشخص نیست، می‌توان گفت که در انسان با برخی از سرطان‌ها نیز مرتبط است. تاکنون، هیچ درمانی برای این شکل از بدبویی دهان وجود نداشته است اما ممکن است پژوهش‌های ژنتیکی و درک بهتر متابولیسم گوگرد، به یافتن درمان‌هایی در آینده منجر شود. نتایج این پژوهش، 18 دسامبر در مجله " Nature Genetics" به چاپ رسید.